من که عمرو بن عبدالله صائدی باشم از همان ابتدا عاشق این خاندان بودم از علی ولی الله الاعظم ، صاحب ولایت کلیه جانشین بلافصل رسول اسلام (ص) تا حسین بن علی روحی فداک.وقتی قبله دلم را در محراب مسجد کوفه به شهادت رساندند به مردی از همان قبیله آفتاب اقتدا کردم که به جامی زهر به شهادت رسید و پس از آن به حسین بن علی که چراغ راه زندگیم بود.
من و چند تن از کوفیان تاب نیاوردیم که با وجود آفتاب سایه نشین ظلمت باشیم بنا براین نامه ای نوشتیم تا با حضور حسین بن علی زندگی این دنیایمان سر پناهی به وسعت عشق پیدا کند.
با نامه ما مسلم بن عقیل که حضورش نشانی از لطف حسین بود به کوفه آمد و مرا مسئول تهیه ابزار جنگی برای مقابله با ابن زیاد کرد که در آن روزها قصر دارالخلافه را با ته مانده ی غیرت کوفیان چند روزی محاصره کردم ولی با بی وفایی اهل کوفه مجبور به عقب نشینی شدم و کوفه را به مقصد عشق ترک کردم . در کربلا حواسم به خورشید سوزانی بود که هوای دشت را طاقت فرسا کرده بود تا به وسط اسمان برسد و من به مولایم اطلاع دهم که وقت نماز فرا رسیده تا به آرزویم که خواندن آخرین نماز با حسین بن علی بود برسم
بعد نماز وقتی رخصت پرواز گرفتم به دل دنیا داغ یک لحظه درنگ را گذاشتم
